Jest zaś Murzyn, na którego ręku wiewiórka, na dwóch nogach stojąc, przedniemi do góry wspięta orzech gryzie, ogonem grzbiet nakrywszy, sama szara w polu czerwonem. MS. Konopatsc. Treterus in Varmiensibus Episc. czyli raczej jako piszą w książce o klejnotach Polskich, wiewiórka czerwona, w polu żółtym, na hełmie murzyn trzyma chorągiew, na której taż sama wiewiórka co i w herbie.

Widzieć i po dziśdzień, siła takich herbów w Skarszewach przed wielkim ołtarzem, na pawimencie i grobowych kamieniach, w Gdańsku w kościele farnym na proporcu i indziej.

Kiedyś się Panowie de Baisen, a po naszemu Bażeńscy tym klejnotem szczycili, a teraz jeszcze Bartschowie takąż wiewiórką, tylko że Murzyna, tak na tarczy, jako i na hemie nie masz. Z tego poznać, że to kiedyś jednaż była familia Bartschów i Bażeńskich, a z czasem Murzyn przydany. Między przodkami ich pierwszegom się doczytał Konrada de Zeilingen Equitem de Hantsche, ten po owej sławnej pod Grunwaldem Krzyżaków klęsce, w r. 1410. wieś kupił w Warmji Baisen z Niemiecka, Bażyn po naszemu nazwaną, od Henryka biskupa Warmińskiego, od której i jemu i sukcessorom jego nowe nazwisko urosło Bażeńskich. A Kromer Baszeniemi ich zowie: atoli ten Konrad, samej tylko od Antenatów swoich wziętej w herbie zażywał wiewiórki, dopiero synowi jego aukcya uczyniona, z tej okazyi.

Jan de Beisen wojewoda Gdański (bo się jeszcze tak na ten czas zwał) i gubernator Pruski, syn Konrada, w młodszym wieku, w obozie Piotra Arragońskiego Króla, kilka lat nakładem żołd prowadził; tym czasem między pomienionym monarchą i maurami, gdy wojna zagorzała, a fortuna równym losem, raz tej, drugi raz tej partyi służyła, użaleni nad licznemi, z trupów swoich usłanemi mogiłami, obojga wojsk hetmani, wspólnym konsensem zmówili się, aby dwaj z obudwu stron wystawieni rycerze, szczególnym pojedynkiem, o wygraną zcierali się; tak, że jeżeliby Maurus antagonistę swego pokonał, Arragońsczykowie, wiecznemi czasy dannikami Maurom hodowani. Jeżeliby zaś chrześcijanin z harcu z tryumfem odszedł, żeby Maurowie Arragończykom, coroczny liczyli trybut.

Wyszedł z obozu pogańskiego, na umówiony plac, zbroją okryty, orężem uzbrojony, w siłę nieprzełamy harcownik, ustraszyć mógł to posturą, to barczystym zamachem i najmężniejszego: przetoż żaden się z Hiszpanów ośmielić nie chciał, żeby był bezpiecznie marsem patrzącemu nieprzyjacielowi w oczy zajrzał.

Jeden ze wszystkich odważył się Jan de Beisen, stanął do utarczki i stoczywszy bitwę, tyle to umiejętnością, to chybkością, to męstwem przemógł, że w ciężkim rażnie salwując życie, poddać się musiał poganin. Za ten kawalerski experyment, wziął pas rycerski, i siła innych bogatych upominków od Króla, z któremi do ojczyzny, ze czcią puszczony powrócił. Przyniósł z sobą dzieł swoich świadki, królewskie listy, do najwyższego krzyżaków mistrza, przyprowadził przekonanego od siebie adwersarza, a potem niewolnika Murzyna, a co największa, ojczysty klejnot na pamiątkę swojej odwagi, w ten kształt jako widzisz, ułożony od Króla otrzymał.